Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης, ότι όσο αυξανόταν ο αριθμός των τραυματικών γεγονότων της παιδικής ηλικίας, τόσο αυξάνονταν και οι πιθανότητες εμφάνισης πονοκεφάλων. Τα άτομα που είχαν βιώσει ένα είδος τραυματικού γεγονότος είχαν 24% αυξημένο κίνδυνο διαταραχής πονοκεφάλου σε σύγκριση με όσα δεν είχαν βιώσει παιδικά τραύματα, ενώ όσα είχαν βιώσει τέσσερα ή περισσότερα είδη τραυματικών γεγονότων είχαν υπερδιπλάσιες πιθανότητες να έχουν διαταραχή πονοκεφάλου.
Η ταυτότητα της έρευνας
Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 28 έρευνες, με συνολικά 154.739 συμμετέχοντες σε 19 χώρες. Το 31% από το σύνολο των συμμετεχόντων ανέφεραν τουλάχιστον ένα τραυματικό γεγονός στην παιδική ηλικία και το 16% διαγνώστηκαν με πρωτοπαθείς πονοκεφάλους.
Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης τη συσχέτιση μεταξύ των τύπων των τραυματικών γεγονότων της παιδικής ηλικίας. Τα γεγονότα κατηγοριοποιήθηκαν ως τραύματα απειλής (σωματική ή σεξουαλική ή συναισθηματική κακοποίηση, απειλή βίας ή σοβαρές οικογενειακές συγκρούσεις) και τραύματα στέρησης (παραμέληση, οικονομικές αντιξοότητες, φυλακισμένο μέλος στο νοικοκυριό, διαζύγιο, θάνατος γονέα, μέλος με ψυχική ασθένεια, χρόνια αναπηρία/ασθένεια, κατάχρηση αλκοόλ ή ουσιών).
Τα τραύματα απειλής συνδέονταν με 46% αύξηση των πονοκεφάλων, με τη βίωση σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης να συνδέεται με ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο για πονοκεφάλους (60%) και τα τραύματα στέρησης με 35% αύξηση των πονοκεφάλων, με όσους βιώνουν παραμέληση στην παιδική ηλικία να έχουν σχεδόν τριπλάσιο κίνδυνο για διαταραχές πονοκεφάλου.
«Η μετα-ανάλυσή μας επιβεβαιώνει ότι τα παιδικά τραυματικά γεγονότα αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου για διαταραχές πονοκεφάλου στην ενήλικη ζωή, συμπεριλαμβανομένης της ημικρανίας, των πονοκεφάλων τάσης, των αθροιστικών κεφαλαλγιών και των χρόνιων ή σοβαρών πονοκεφάλων. Πρόκειται για έναν παράγοντα κινδύνου που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε», δηλώνει η συγγραφέας της μελέτης, Κάθριν Κρεατσούλας, από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας T.H.Chan του Χάρβαρντ.
