Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές του Ινστιτούτου Επιστήμης και Τεχνολογίας της Οκινάβα και του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), ανέφεραν ότι μέσα στο ανθρώπινο γονιδίωμα υπάρχει η γενετική δυνατότητα παραγωγής δηλητηρίου. Θεωρούν πάντως απίθανο ότι πράγματι στο μέλλον η εξέλιξη θα φέρει έτσι τα πράγματα, ώστε αυτή η δυνατότητα να γίνει πραγματικότητα.
Η μελέτη βρήκε επίσης τις πρώτες σαφείς ενδείξεις για μια υποκείμενη μοριακή σχέση ανάμεσα στους αδένες των φιδιών που παράγουν δηλητήριο και στους σιελογόνους αδένες των θηλαστικών γενικότερα. Τα διάφορα δηλητήρια είναι «κοκτέιλ» πρωτεϊνών που τα ζώα έχουν μετατρέψει σε όπλα για να ακινητοποιούν και να σκοτώνουν τη λεία τους ή για να αμύνονται. Διάφορα ζώα, όπως μέδουσες, αράχνες, σκορπιοί, φίδια κ.α., έχουν αναπτύξει τα δικά τους ιδιαίτερα δηλητήρια, τα οποία εκτοξεύουν συνήθως από το στόμα. Εκτιμάται ότι στη φύση το δηλητήριο έχει εξελιχθεί ανεξάρτητα, από μη δηλητηριώδη ζώα, περισσότερες από 100 φορές.
Οι ερευνητές βρήκαν ότι διάφορα θηλαστικά, όπως τα τρωκτικά, οι σκύλοι, οι χιμπατζήδες και οι άνθρωποι, περιέχουν στο DNA τους παραλλαγές των γονιδίων που επιτρέπουν στα φίδια την παραγωγή δηλητηρίου, παρόλο που τα θηλαστικά και τα ερπετά έχουν διαχωριστεί εξελικτικά εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Το αν οι άνθρωποι θα περάσουν κάποια στιγμή από τα τοξικά λόγια στο κυριολεκτικό δηλητήριο του στόματος τους, «αυτό εξαρτάται από το αν η εξέλιξη θα μας οδηγήσει εκεί», σύμφωνα με τους ερευνητές. Εάν, για παράδειγμα, οι άνθρωποι χρειαστεί να γίνουν πραγματικά και όχι απλώς μεταφορικά δηλητηριώδεις, προκειμένου να επιβιώσουν. Προς το παρόν πάντως, έχουν εφεύρει τόσα όπλα που το δηλητήριο μοιάζει μάλλον περιττό.
