Η πρώτη αφορά την υπερκατανάλωση αντιβιοτικών εξαιτίας της οποίας πεθαίνει το 37% των προσβληθέντων από πολυανθεκτικά μικρόβια, ενώ η δεύτερη είναι τα τροχαία δυστυχήματα από τα οποία έχασαν τη ζωή τους 150.000 άτομα τα τελευταία 50 χρόνια.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι οποίοι συμμετέχουν στο 16ο Πανελλήνιο Συνέδριο Χειρουργικών Λοιμώξεων και 8o Πανελλήνιο Συνέδριο Τραύματος & Επείγουσας Χειρουργικής με θέμα: «Τραύμα - Λοίμωξη - Σήψη», αυτά τα δύο ζητήματα αποτελούν την σκληρή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια.
«Πριν 40 χρόνια είπαν ότι με τη χρήση των αντιβιοτικών ήρθε το τέλος των μικροβίων. Και τώρα μιλάμε για το τέλος των αντιβιοτικών γιατί λόγω της κατάχρησης τα μικρόβια ανέπτυξαν πολυανθεκτικά στελέχη και έχουμε λοιμώξεις οι οποίες σκοτώνουν», τονίζουν οι ομιλητές. Παράλληλα δίνουν το μήνυμα ότι τα αντιβιοτικά δεν είναι αντιπυρετικά, δεν είναι αναλγητικά, δεν έχουν δράση απέναντι στους ιούς, δεν κάνουν κακό μόνο σε αυτόν που τα παίρνει αλόγιστα αλλά και στα πρόσωπά του περιβάλλοντός του. «Τα αντιβιοτικά δεν είναι καραμέλες, είναι φάρμακα και ως φάρμακα έχουν και σοβαρές παρενέργειες και συνέπειες», πρόσθεσαν.
Σύμφωνα με τους ίδιους δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν νέα αντιβιοτικά τα επόμενα χρόνια αλλά ίσως βελτιωθεί αποκλειστικά η σύστασή τους και το μόνο που μπορούν να κάνουν οι πολίτες είναι να αλλάξουν δραστικά τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα αντιβιοτικά.
Σημειώνεται πως η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία έχουν τους περισσότερους θανάτους από πολυανθεκτικά μικρόβια. Το 37% αυτών που προβάλλονται από πολυανθεκτικά μικρόβια πεθαίνουν, οι περισσότεροι στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, γι αυτό θα πρέπει να λάβουμε μέτρα.
Όσον αφορά τα τροχαία, στη χώρα μας κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 2.000-3.000 άνθρωποι παραγωγικής ηλικίας, ενώ σε κάθε νεκρό αντιστοιχούν τρία περιστατικά μόνιμης αναπηρίας. Τα τελευταία 50 χρόνια 150.000 άτομα, δηλαδή όσο ο πληθυσμός του Βόλου, σκοτώθηκαν στους δρόμους. Είναι η μεγαλύτερη απώλεια ζωών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σύμφωνα με τους ειδικούς και πρόσθεσαν πως ότι για τα τροχαία δεν ευθύνονται τόσο οι δρόμοι και τα οχήματα, όσο η οδική συμπεριφορά των πολιτών είτε αυτοί είναι οδηγοί κάθε είδους οχημάτων είτε είναι πεζοί.
